به منظور مطالعه اثر کاربرد کلینوپتیلولیت بر مقدار نیتروژن آمونیاکی شکمبه، نیتروژن اوره ای پلاسما، خصوصیات لاشه و عملکرد گوساله های پرواری تغذیه شده با اوره، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با 3 گروه آزمایشی در 8 تکرار انجام شد. 24 راس گوساله نر هلشتاین با متوسط وزن 275 کیلوگرم با جیره های آزمایشی شامل: 1- بدون اوره و کلینوپتیلولیت، 2- 2 درصد اوره بدون کلینوپتیلولیت، 3- 2 درصد اوره با 4 درصد کلینوپتیلولیت به مدت 110 روز تغذیه شدند. میانگین های مربوط به افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی بین گروه های آزمایشی تفاوت معنی دار (P<0.05) و ماده خشک مصرفی تفاوت غیر معنی دار (P>0.05) نشان داد. میانگین های مربوط به گروه آزمایشی 1، 2 و 3 برای افزایش وزن روزانه 1.3، 1.21 و 1.26 کیلوگرم در روز؛ برای ماده خشک مصرفی 7.64، 7.59 و 7.68 کیلوگرم در روز و برای ضریب تبدیل غذایی 5.81، 6.04 و 5.93 بود. تفاوت معنی داری بین گروه های آزمایشی از نظر نیتروژن اوره ای پلاسما و نیتروژن آمونیاکی شکمبه مشاهده شد (P<0.05). به طوری که کمترین میانگین مربوط به گروه آزمایشی 1 و بیشترین به گروه آزمایشی 2 تعلق داشت. سطح مقطع ماهیچه راسته، قطر چربی روی ماهیچه راسته و وزن چربی حفره بطنی اختلاف معنی دار (P<0.05). بین گروه های آزمایشی نشان داد. وزن قطعات لاشه به جز ران، بین گروه های آزمایشی اختلاف معنی دار نشان نداد (P>005). تفاوت معنی دار بین گروه های آزمایشی از نظر درصد رطوبت و خاکستر گوشت ناحیه دنده های 11-10-9 مشاهده نشد (P>0.05)، ولی درصد چربی خام و پروتئین خام اختلاف معنی دار (P<0.05) نشان داد. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که افزودن 4 درصد کلینوپتیلولیت به جیره ها حاوی 2 درصد اوره سبب کاهش مقدار نیتروژن آمونیاکی شکمبه و نیتروژن اوره ای پلاسما، بهبود جزیی خصوصیات لاشه و بهتر شدن جزیی عملکرد گوساله های هلشتاین می شود.

تعداد 20 راس بره شیرخوار با میانگین سن یک ماه از نژاد سنجابی (10 راس نر و 10 راس ماده) با وزن اولیه به ترتیب 13.4 و 11.6(±0.9) و کیلوگرم به منظور بررسی اثر یک جیره تکمیلی بر ماده خشک مصرفی، سرعت رشد و خصوصیات لاشه مورد استفاده قرار گرفت. بره های هر جنس بر اساس وزن زنده گروه بندی شدند و به طور تصادفی در یکی از دو گروه غذایی، کنترل (شیر مادر و دسترسی آزاد به یونجه) یا تکمیلی (شیر مادر و دسترسی آزاد به یونجه و کنسانتره) در قالب یک طرح کاملا تصادفی و به روش فاکتوریل 2×2 پرورش داده شدند. رشد بره ها تا سن 130 روزگی ثبت و در پایان دوره، تمام بره ها برای بررسی خصوصیات لاشه ذبح گردیدند. میانگین شیر مصرفی بره های نر (685 گرم) بیشتر از بره های ماده (539 گرم) بود (P<0.01). افزایش وزن روزانه بره های نر بیشتر از ماده ها (240 در مقابل 163 گرم) و بره های گروه تکمیلی بیشتر از بره های گروه کنترل (259 در مقابل 145 گرم) بود (P<0.01). چربی لاشه بره های نر و ماده گروه تکمیلی نسبت به بره های گروه کنترل بیشتر بود (P<0.01). نتایج نشان داد که جیره تکمیلی باعث بهبود سرعت رشد، خصوصیات لاشه و افزایش ذخیره چربی در بره ها گردید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

برای ارائه معیارهای مناسب انتخاب در گوسفندان زنده و بررسی اثرات نژاد و جنس، 200 راس بره نر و ماده 1± 12 ماهه مغانی و ماکویی مطالعه شدند. اندازه های عمق بافت نرم بر روی دنده دوازدهم (به وسیله اولتراسوند و سر سوزن)، ارتفاع جدوگاه، طول بدن، دور سینه، عرض لگن و طول مورب بدن اندازه گیری شد و سپس تمامی حیوانات ذبح، تجزیه لاشه و تفکیک بافتی شدند. درصد ترکیبات فیزیکی لاشه (گوشت لخم، چربی زیر جلدی، چربی بین عضلات، دنبه و استخوان) و ترکیبات شیمیایی بافت نرم (پروتئین، چربی، خاکستر و رطوبت) تعیین شد. به جز طول مورب بدن تمامی اندازه های تعیین شده برروی حیوان زنده در دو نژاد تفاوت معنی داری داشت و در اکثر موارد گوسفندان مغانی ارقام بالاتری نسبت به گوسفندان ماکویی داشتند. اثر جنس در هر دو نژاد بر اندازه های بدن معنی دار بود (به جز عرض لگن). بره های ماده نسبت به بره های نر عمق بافت ضخیم تری داشتند. اثر نژاد و جنس بر روی ترکیبات فیزیکی لاشه معنی دار بود. به جز درصد چربی بین عضلات و درصد استخوان بقیه ترکیبات فیزیکی لاشه بین دو نژاد تفاوت معنی داری داشتند. درصد گوشت لخم در گوسفندان ماکویی بیشتر از مغانی بود ولی در مقابل درد لاشه، درصد مجموع چربی و درصد دنبه در گوسفندان ماکویی بالاتر بود. جنس بره اثر معنی داری بر روی درصد پروتیین، چربی و خاکستر نداشت. اکثر صفات مورد مطالعه تحت تاثیر نژاد و جنس قرارگرفتند. بر اساس نتایج، دامنه تغییرات درصد چربی لاشه در هر دو نژاد مورد مطالعه، نسبتا وسیع بود که بدین وسیله می توان دام هایی با درصد چربی لاشه کمتر را ارزیابی و انتخاب نمود.

تاثیر نانو ذرات نقره به عنوان یک افزودنی در تغذیه جوجه های گوشتی با استفاده از 312 قطعه جوجه نر یک روزه از سویه تجاری آربوراکرز پلاس در قالب یک طرح کاملا تصادفی با شش تیمار و چهار تکرار بررسی شد. جیره های آزمایشی بر پایه ذرت سویا و با توجه به احتیاجات توصیه شدهNRC (1994)  برای سه دوره آغازین، رشد و پایانی تنظیم شدند. از محلول 2000 ppm نانو ذرات نقره به ترتیب به مقدار 400 و 800 میلی لیتر در هر تن جیره و یا هر مترمکعب آب آشامیدنی استفاده شد. دو تیمار (بدون افزودنی، حاوی فلاوومایسین (500گرم در تن) نیز به عنوان تیمارهای شاهد درنظر گرفته شدند. خوراک مصرفی و افزایش وزن جوجه ها به طور هفتگی اندازه گیری شد. وزن لاشه، چربی محوطه بطنی و اندام های گوارشی (کل دستگاه گوارش، کبد و روده های کور) در پایان دوره آزمایشی، بعد از کشتار دو قطعه جوجه از هر واحد آزمایشی اندازه گیری شد. سطوح مختلف نانو ذرات نقره در جیره و آب آشامیدنی در کل دوره پرورش، تاثیر معنی داری بر عملکرد جوجه ها نداشت ولی جوجه های که در جیره خود آنتی بیوتیک دریافت کرده بودند میزان خوراک مصرفی و افزایش وزن بهتری را نشان دادند (P<0.05). استفاده از 800 میلی لیتر نانو ذرات نقره در جیره و آب آشامیدنی، وزن نسبی کل دستگاه گوارش و کبد را افزایش و چربی احشایی را به طور معنی داری کاهش داد (P<0.05). استفاده از آنتی بیوتیک در جیره موجب کاهش وزن نسبی کل دستگاه گوارش و افزایش درصد لاشه شد (P<0.05). بقایای نانو ذرات نقره در بافت کبد و گوشت سینه جوجه های گوشتی که سطوح مختلف نانو ذرات نقره را در جیره و یا آب آشامیدنی دریافت کرده بودند، مشاهده شد. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که استفاده از نانو ذرات نقره به عنوان افزودنی در تغذیه طیور مناسب نیست. انجام آزمایشات بیشتر در این زمینه ضروری است.

بیست و چهار راس گوساله نر هلشتاین با میانگین وزن اولیه217±57  کیلوگرم در قالب طرح کاملا تصادفی با 3 جیره آزمایشی، جیره شاهد بدون روغن منداب و جیره های حاوی %2 و %4 روغن منداب (بر اساس ماده خشک جیره) و 8 واحد آزمایشی (تکرار) در هر جیره به مدت 120 روز تغذیه گردیدند. میزان مصرف ماده خشک به صورت روزانه و افزایش وزن گوساله ها به صورت ماهانه اندازه گیری گردید و پس از 4 ماه تغذیه انفرادی گوساله ها کشتار شده و صفات مرتبط با لاشه آنها اندازه گیری شد. وزن نهایی و میانگین افزایش وزن روزانه گوساله های تغذیه شده با جیره های مختلف تفاوت معنی داری نداشتند. ولی روغن منداب سبب کاهش معنی دار خوراک مصرفی و بهبود ضریب تبدیل غذایی گوساله ها گردید (P<0.05). به جز ضخامت چربی روی دنده 12 که در نتیجه استفاده از روغن به طور معنی داری افزایش یافت، استفاده از روغن منداب اثر معنی داری روی بازده لاشه، درصد چربی داخلی و سطح مقطع عضله راسته گوساله ها نداشت. روغن منداب سبب افزایش معنی دار درصد چربی خام و کاهش معنی دار درصد پروتئین خام و رطوبت گوشت بدون استخوان دنده های 10، 11 و 12 گردید، ولی بر میزان خاکستر آن اثر معنی داری نداشت. روغن منداب به طور معنی داری سبب افزایش درصد C18:0 و C18:1 و کاهش معنی دار C14:0 و C16:1 در گوشت بدون استخوان دنده های 10، 11 و 12 گردید، ولی اثر معنی داری روی درصد اسیدهای چرب C14:0، C17:0، C17:1، C18:2 و C18:3 نداشت. نتایج بررسی های اقتصادی بیانگر آن بود که استفاده از روغن منداب در سطح 4 درصد در ماده خشک جیره گوساله های نر پرواری قابل توصیه است.

اثر سالبوتامول بر عملکرد و ویژگی های لاشه 360 قطعه (180 قطعه نر و 180 قطعه ماده) بلدرچین ژاپنی از سن 21 تا 49 روزگی مورد مطالعه قرار گرفت. این تحقیق به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با 10 تیمار آزمایشی (برای هر تیمار، 3 تکرار و در هر تکرار، 12 بلدرچین) انجام شد. فاکتور اول جنس (شامل دو گروه نر و ماده) و فاکتور دوم سالبوتامول (با پنج سطح 0، 1، 3، 5 و 7 میلی گرم در کیلوگرم خوراک به شکل مخلوط با جیره پایه) بود. میزان افزایش وزن در ماده ها بیشتر بود .(P<0.05) سالبوتامول به طور غیر معنی داری باعث افزایش وزن در نرها و ماده ها شد. نرها و ماده هایی که جیره دارای 7 میلی گرم سالبوتامول در کیلوگرم خوراک را دریافت کردند نسبت به گروه کنترل، به ترتیب 13 و 10 گرم افزایش وزن بیشتری را نشان دادند. مصرف خوراک در ماده ها بیشتر بود (P<0.01) و تحت تاثیر سالبوتامول قرار گرفت .(P<0.01) جیره های حاوی سالبوتامول در مقایسه با گروه کنترل، خوراک مصرفی را در نرها افزایش داد.(P<0.01)  ضریب تبدیل غذایی در نرها بیشتر بود .(P<0.05) جیره های حاوی سالبوتامول نسبت به گروه کنترل، ضریب تبدیل خوراک را به طور غیر معنی داری بهبود بخشید. ضریب تبدیل خوراک در نرها و ماده ها با افزایش سالبوتامول در جیره، بهبود یافت. جنسیت وزن سینه، وزن ران، وزن نسبی ران و وزن کبد را تحت تاثیر قرار داد .(P<0.01) وزن سینه، وزن ران، وزن کبد در ماده ها به طور معنی داری بیشتر بود ولی وزن نسبی ران در ماده ها به طور معنی داری کمتر بود. سالبوتامول به طور معنی داری، وزن سینه و وزن نسبی سینه را افزایش داد. جنس، سالبوتامول و اثرات متقابل آن ها، تاثیر چندانی بر وزن چربی شکمی نداشت .(P>0.05) جنس، سالبوتامول و اثرات متقابل آن ها بر درصد ترکیبات شیمیایی گوشت سینه تاثیر معنی داری نداشت. نتایج این آزمایش نشان داد که استفاده از سالبوتامول باعث بهبود عملکرد رشد و خصوصیات لاشه بلدرچین های ژاپنی گردید و این بهبود بیشتر در ماده هایی که جیره دارای 7 میلی گرم سالبوتامول در کیلوگرم خوراک را دریافت کردند مشاهده گردید.